Toen ik het onderschrift op het bord voor het HDI in Bilthoven las werd ik opstandig en verdrietig tegelijk; een brok in mijn keel en een traan in mijn oog. ‘Psychologische zorg bij kanker’. Waarom ik? Waarom zo jong? Waarom mocht ik niet gewoon doorleven zoals ik altijd leefde? Waarom moest ik hier mijn tijd aan besteden?
Toen ik ruim een uur later weer langs dat bord liep was ik opgelucht, licht euforisch zelfs. Een tinteling op mijn huid en vlinders in mijn buik. Ik voelde dat dit mijn plek is. Dat hier mensen mensen werken en komen die het begrijpen; angst na kanker. Die begrijpen dat kanker nooit meer overgaat. Zelfs niet als de medische ingrijpen geslaagd zijn en je kankervrij wordt verklaard.
De angst blijft voor altijd. De angst voor de terugkeer van kanker. De angst voor slecht nieuws, ooit, verderop in het leven. De angst voor de dood. Die angst is met geen enkel ander gevoel te vergelijken. Leven met die angst maakt eenzaam. Want die angst begrijpt niemand, zelfs de mensen niet die het dichtst bij je staan.
Alleen de mensen hier, bij het Helen Dowling Instituut. Zie voor meer informatie: www.hdi.nl